گفتی غزل بگو چه بگویم مجال کو؟

شیرین من برای غزل شور و حال کو؟

پر میزند دلم به هوای غزل ولی...

گیرم هوای پرزدنم هست،بال کو؟

سلام...

امیدوارم همه خوب باشید...

اول یه گله بکنم ، تا اونجایی که من خبر دارم به همه ی دوستان(حداقل 85 ها) خبر ایجاد وبلاگ داده شده...

دیگه فکر کنم این چند سالی که با هم بودیم ،  روزای شاد و  روزای تلخی که با هم گذروندیم...اینهمه چیز که از هم یاد گرفتیم ارزش این و داره که حالا تو این شلوغی و سر و کله زدن با آدم های مختلف یه سری به هم بزنیم...حالا اگه یه تلفن هم نشد با سر زدن به وبلاگی که همه میدنیم یه جاییه برا درد و دل...

اگه بچه هایی که سر میزنن یه نظر بزارن بد نیست(خودمونیم خودم هم حالش و ندارم)...

بعدشم بچه هایی که اسمشون این کنار هست هم یه پست بدن ثواب داره...

بابا این دیگه وبلاگه خودمون...از منتظری و منصوری(البته محترمانه بخونید) هم خبری نیست...اون اسم بالا هم فقط یه اسمه...هرچند ما چند سال از بهترین سال های عمرمون و تو این اسم گذروندیم(شاید برا بعضی تلف کردن عمر و برای بعضی دیگه هم استفاده از عمر....)

خب حالا حرف اصلی...

آقاجون دوره یک کلن از دست رفته...من به شخصه قصد جمع کردن بچه ها رو دارم...حالا میگی چه جورری؟حالا وایسا می گم...

یه برنامه برای بین دوتا ترم داریم( چند نفر از دوستان دست اندر کارن)....نمی گم که سورپرایز بشه...

فقط دوستان تاریخ آخرین امتحانشون یا وقتی که میان تهران و تو نظرات همین پست بنویسن که برنامه ریزی باید از همین الآن انجام بشه...(لطفن همه این کارو بکنن)

بعدشم جلسات هفتگی 5شنبه ها ساعت 6:30 عصر  منزل آقای سعید قهاری برقراره...

خوشحال می شیم...هم دیداری تازه میشه...هم بخوربخوره...هم یه چیزی یاد می گیریم.

دیگه حرفی نمونده...امیدوارم همه دوستان درساشون و پاس کنن و مشروط نشن...بالاخص بعضیا(ب.ج)...

محرم هم داره شروع میشه....التماس دعا!

حرف آخر:

دنیا هر ذره اش اکسیر خواب دارد و آدم ها ، همه آدم ها زود خوابشان می برد. همیشه تکانی لازم است تا خواب از سر آدم ها بپرد.مثل هر برگ که می افتد، مثل هر چراغ که خاموش می شود، مثل هر پرنده که می رود...

مانده ام اول خط نام خدا بنویسم

یا که رندی کنم و نام تو را بنویسم

.

.

.

بعد یک عمر ببین دست و دلم می لرزد

که من و تو به هم آویزم و ما بنویسم

سلام

حال ما خوب است ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور که مردم به آن شادمانی بی سبب گویند  با این همه عمری اگر باقی ماند طوری از کنار زندگی می گذریم که نه زانوی آهوی بی جفت بلرزد و نه این دل نا ماندگار بی درمان ...

اولین حرف آخر:

این همه که از تو می گویم بیهوده نیست

                                                       هرکس به هرچیز یقین کند...

                                                                                               دوست دارد همه جا پیامبر آن یقین باشد...